De voetballers met de meeste rode kaarten in de 21e eeuw
Het bijhouden van voetbalstatistieken is een geweldige manier om alles te analyseren. Soms worden de goede prestaties van spelers en teams belicht, en in andere gevallen de minder goede, zoals in het geval van dit artikel, waarin we het hebben over de spelers met de meeste rode kaarten. De lijst is opgesteld op basis van de vijf grootste Europese competities (vandaar dat de bekende Gerardo Bedoya hier niet te vinden is) en beperkt tot de 21e eeuw, waarin de controle van deze statistieken veel nauwkeuriger is dan in de vorige eeuw.
Sergio Ramos staat bovenaan deze lijst
10. Giampiero Pinzi (14 rode kaarten)
De Italiaanse middenvelder werd opgeleid bij Lazio en maakte deel uit van het team uit Rome dat in 2000 kampioen werd in de Serie A. Op 19-jarige leeftijd besloot hij naar Udinese te gaan, waar hij een groot deel van zijn carrière doorbracht en een belangrijkere rol speelde. In 2004 maakte hij deel uit van het Italiaanse team dat derde werd op de Olympische Spelen in Athene, en ontving hij de titel Cavaliere Ordine al Merito della Repubblica Italiana ("Orde van Verdienste van de Italiaanse Republiek").Pinzi was meer een creatieve dan een strijdlustige voetballer. Echter, toen de positie van aanvallende middenvelder werd ingevuld door andere spelers zoals Alexis Sanchez of Antonio Di Natale, moest hij terugzakken om een plek te behouden in de basiself van Udinese. De Italiaan is een typisch voorbeeld van een speler die niet weet hoe hij moet dekken of tackelen, wat hem veel uitsluitingen opleverde.
9. Alberto Lopo (14 rode kaarten)
De Catalaanse centrale verdediger speelde zijn hele carrière in Spanje. Hij begon bij de club die hem opleidde, Espanyol, waar hij zich vestigde in de Spaanse eerste divisie. De helft van de rode kaarten die hij in zijn carrière ontving, waren bij het blauw-witte team, mogelijk door een gebrek aan volwassenheid en ervaring. Deportivo La Coruña, Getafe en Gimnàstic de Tarragona waren de andere clubs waarvoor hij in de hoogste klasse speelde.8. Carlos Marchena (14 rode kaarten)
De centrale verdediger is bekend als onderdeel van een groot Valencia-team waarmee hij voor het laatst La Liga won, en als lid van het Spaanse nationale team dat het EK van 2008 en het WK van 2010 won. Zijn carrière begon bij Sevilla, en hij speelde één seizoen in Portugal bij Benfica voordat hij in 2001 naar Valencia vertrok. Marchena's geval lijkt op dat van Lopo, aangezien een aanzienlijk deel van zijn rode kaarten in zijn eerste seizoenen als prof viel. Dat doet echter niets af aan de stevigheid en kracht waarmee hij verdedigde. Villarreal en Deportivo waren de clubs waar hij zijn professionele carrière in Spanje afsloot, en bij Kerala Blasters in India speelde hij één wedstrijd om zijn carrière af te sluiten.
©
Sulley Muntari toen hij in Milaan speelde
7. Sulley Muntari (14 rode kaarten)
Op slechts 17-jarige leeftijd kwam Sulley Muntari vanuit Ghana naar Italië om zich aan te sluiten bij Udinese, waar hij al op jonge leeftijd opviel. Dit leverde hem een overstap op naar Portsmouth in Engeland, destijds actief in de Premier League. In 2008 werd hij op verzoek van José Mourinho aangetrokken door Inter Milaan, waarmee hij in 2010 de treble won. Zonder twijfel het hoogtepunt van zijn carrière. Later speelde hij voor teams zoals Sunderland, AC Milan, Al Ittihad, Deportivo en Pescara, om er maar een paar te noemen. De middenvelder was altijd een speler die de bal moest heroveren, vaak met veel kracht, wat hem veel rode kaarten opleverde, vooral in de Serie A.6. Gonzalo Rodríguez (15 rode kaarten)
In tegenstelling tot Marchena of Lopo "verdeelde" de Argentijnse verdediger zijn rode kaarten over zijn hele carrière en verschillende teams. Hij begon bij San Lorenzo in zijn thuisland en bracht vervolgens vele jaren door in Europa, eerst bij Villarreal en later bij Fiorentina. Het aantal rode kaarten dat hij verzamelde in zijn carrière is opvallend, vooral gezien zijn speelstijl, want hij stond bekend als een zeer intelligente centrale verdediger met een goed gevoel voor timing bij intercepties en tackles.5. Cyril Jeunechamp (15 rode kaarten)
Jeunechamp bracht zijn hele professionele carrière door in zijn thuisland bij verschillende clubs, waaronder Nîmes, waar hij zijn professionele debuut maakte, Auxerre, Rennes, Bastia, Nice en Montpellier, waarmee hij landskampioen werd. Hoewel hij een bescheiden carrière had, was hij een speler die zich wist te vestigen in de Ligue 1 en vaak een plek had in de basiself van zijn teams. Hij wisselde tussen de posities van centrale middenvelder en rechtsback en stond bekend om zijn vastberadenheid, iets wat in 2012 werd aangetoond toen hij voor een jaar werd geschorst omdat hij een journalist sloeg die kritische artikelen schreef over zijn toenmalige team, Montpellier.4. Cyril Rool (15 rode kaarten)
Blijkbaar kan het gevaarlijk zijn om Cyril te heten. In dit geval had Rool, net als Jeunechamp, een bescheiden carrière die beperkt bleef tot clubs in Frankrijk. Toch droeg hij enkele zwaardere shirts, zoals die van Monaco en Marseille, waarmee hij Frans kampioen werd. Rool speelde ook als middenvelder of verdediger, maar in zijn geval aan de linkerkant. Zijn geval is opmerkelijk omdat hij de enige speler op deze lijst is die dit aantal rode kaarten behaalde in minder dan 300 wedstrijden.3. Phillipe Mexès (16 rode kaarten)
Opgeleid bij Auxerre, waar hij zijn professionele debuut maakte onder leiding van de legendarische Guy Roux, werd hij een van de meest veelbelovende verdedigers in Europa. Het grootste deel van zijn carrière bracht hij door in Italië, eerst bij AS Roma en later bij AC Milan. Zijn speelstijl was niet bijzonder hard, maar hij kreeg toch een groot aantal rode kaarten, mede door het grote aantal wedstrijden dat hij professioneel speelde (549 wedstrijden).
©
Thiago Motta, nu coach
