De meest bizarre aanwinsten van Boca Juniors
De transferperiode in Zuid-Amerika verloopt wat anders dan in Europa. Zo komt het, onder meer om economische, structurele of sociale redenen, zelden voor dat spelers van buiten het continent naar clubs in deze landen trekken. Het is dan ook verrassend wanneer een Europese speler (geboren en getogen in Europa) besluit om in een Zuid-Amerikaanse competitie te gaan spelen. De grote uitzondering hierop is de Braziliaanse Série A, de hoogste klasse in Brazilië, die dankzij de sterke economische positie de afgelopen jaren erin is geslaagd om enkele Europese spelers én trainers aan te trekken.
Buiten het thuisstadion van de Juniors
Alphonse Tchami - Kameroen
De Kameroener was een spits die zijn loopbaan begon in zijn thuisland, maar op 20-jarige leeftijd naar Denemarken verhuisde, waar hij eerst voor Vejle speelde en daarna voor Odense. Vanuit daar ging hij in 1994 naar Boca Juniors, waar hij in hetzelfde team zou spelen als Diego Maradona. De transfer zelf werd als vreemd beschouwd en riep aanvankelijk twijfels op. Toch liet Tchami vanaf het begin zien dat hij een speler was die een waardevolle bijdrage kon leveren aan de Xeneizes (de bijnaam voor Boca Juniors).Tchami scoorde 11 doelpunten in 50 wedstrijden voor Boca, waaronder enkele heel belangrijke, zoals zijn doelpunt tegen v in een superclásico in 1995. De Kameroener kan er ook prat op gaan dat hij degene was die Juan Román Riquelme zijn eerste doelpunt liet maken in de hoogste afdeling van het Argentijnse voetbal.
De spits groeide uit tot een geliefde speler, zowel binnen de spelersgroep als bij de fans, maar door een overaanbod aan spitsen bij de club besloot hij zijn geluk te beproeven in Duitsland, bij Hertha BSC. Het vervolg van zijn carrière bracht hem vervolgens naar Frankrijk, Schotland, de Verenigde Arabische Emiraten en andere landen, al zou hij nergens echt een hoofdrol spelen.
Luis Hernández - Mexico
Het is heel normaal dat Argentijnse spelers naar Mexico vertrekken, maar omgekeerd komt het veel minder vaak voor. Luis Hernández was daarop een uitzondering. "El Matador" begon zijn loopbaan bij Cruz Azul en speelde ook voor Querétaro en Monterrey, alvorens bij Necaxa uit te groeien tot een van de beste spitsen van Mexico. In 1997 nam hij met zijn nationale ploeg deel aan de Copa América in Bolivia, waar hij zich tot topscorer van het toernooi kroonde.Clubs uit Duitsland en Frankrijk toonden interesse in hem, maar Diego Maradona vroeg persoonlijk om zijn komst naar Boca Juniors, waarna de club contact opnam met Necaxa om een huurovereenkomst voor Hernández af te ronden.
Er gold toen een limiet van vijf buitenlandse spelers in de selectie, waarvan er slechts drie tegelijkertijd op het veld mochten staan - meestal waren dat Óscar Córdoba, Norberto Solano en Jorge Bermúdez, stuk voor stuk belangrijke spelers voor dat elftal. Omdat het WK van 1998 voor de deur stond, vroeg Hernández om het huurcontract vroegtijdig te beëindigen en terug te keren naar Mexico.
©
Daniele De Rossi - Italië
Daniele De Rossi kwam in 2000 op 17-jarige leeftijd bij AS Roma terecht en bleef er 19 jaar, waarbij hij uiteindelijk aanvoerder werd en de aanvoerdersband overnam van Francesco Totti. Het leek erop dat de wereldkampioen van 2006 zijn loopbaan bij de Romeinse club zou afsluiten, maar in 2019 tekende hij verrassend een eenjarig contract bij Boca Juniors.De Rossi legde uit dat hij altijd bewondering had gehad voor de Xeneizes en dat hij in zijn carrière de ervaring wilde beleven om het shirt van Boca Juniors te verdedigen.
In feite leek de speelstijl van de Italiaan goed te passen bij die van Boca en het Argentijnse voetbal in het algemeen. In zekere zin had de transfer dus wel logica. In werkelijkheid was het zo dat, hoewel Boca Juniors het Argentijnse kampioenschap won, zijn tijd bij de club niet bijzonder opvallend was. Zeven maanden na zijn aankomst beëindigde hij zijn contract en trok hij zich tegelijkertijd terug uit het professionele voetbal.
Mikael Yourassowsky - België
De Belg was een vleugelverdediger die zijn opleiding genoot bij Anderlecht en op 18-jarige leeftijd een stage van vier maanden liep bij FC Barcelona, zij het zonder succes. Een paar jaar later, omdat hij geen kansen kreeg in het eerste elftal van Anderlecht, vertrok hij naar Genk, waar hij eveneens weinig speeltijd kreeg. In 2004, en mede dankzij het feit dat zijn zaakwaarnemer Argentijns was, tekende Yourassowsky bij Boca Juniors om er voor het reserveteam te spelen.Hij slaagde erin om een paar officiële wedstrijden te spelen voor het eerste elftal van Boca Juniors, maar een knieblessure (ligamenten) maakte een abrupt einde aan zijn ontwikkeling én zijn verblijf bij de Xeneizes.
Na zijn periode in Argentinië speelde hij in Spanje, Griekenland, Kroatië, de MLS en keerde hij terug naar België, waar hij in 2015 met pensioen ging.
Naohiro Takahara - Japan
Takahara begon zijn carrière veelbelovend en scoorde 65 doelpunten in 124 wedstrijden voor het Japanse Jubilo Iwata. In 2001, op een moment dat de Aziatische markt werd gezien als een regio met veel potentieel voor commerciële groei in het voetbal, rondde Boca Juniors de huurdeal af voor de Japanse spits.Takahara zou slechts zes officiële wedstrijden spelen in het shirt van de Xeneizes, maar hij kreeg wel de kans om te scoren - in een wedstrijd tegen Lanús. Als je de beelden van de Japanse aanvaller bij het vieren van zijn doelpunt bekijkt (en ook die van zijn trainer, Carlos Bianchi), zie je hoeveel het hem betekende om dat doelpunt te maken.
Toch zou dat het eerste én laatste doelpunt blijven dat hij voor de club maakte. De huurperiode liep af en Takahara keerde terug naar Jubilo Iwata. Daarna wist hij ook in Europa naam te maken. Mede dankzij zijn ervaring bij Boca tekende hij een contract bij het Duitse Hamburg, waar hij enkele jaren speelde voordat hij naar Eintracht Frankfurt verhuisde. In totaal bracht hij zes jaar door in de Bundesliga, alvorens terug te keren naar Japan.